تولیدکنندگان در تنگنای تولید یا تعطیلی قرار گرفتند

 

 

وی افزود: در شرایط عادی، منابع مختلف تامین مالی برای بنگاه‌های اقتصادی وجود دارد. به عنوان نمونه، بخشی از منابع بر عهده بانک‌ها، بخشی بر عهده بازار سرمایه و بخشی را نیز می‌توان از بانک‌های خارج از کشور تحصیل کرد؛ یعنی ازبانک‌ها و موسسات اعتباری خارج از کشور. حال زمانی‌که این پتانسیل قطع می‌شود، فشار ناشی از این خلاء به دوش بانک‌های داخلی می‌افتد. در حالت عادی و رشد اقتصادی صفر و تورم صفر، به‌جهت این‌که فاینانس خارجی قطع شده باز هم میزان تقاضا برای تامین منابع، از بانک‌های داخلی افزایش پیدا کرده است.

 

بذرپاش با اشاره به اینکه که تولید منابع مالی را به صورت مستقیم جذب نمی‌کند، گفت: جذب منابع مالی تولید از دو یا سه ناحیه مشخص است؛ یا پول تولیدکننده است که آورده شخصی است و با آن سرمایه‌گذاری می‌کند، یا مدیر بنگاه تولیدی از بانک تسهیلات می‌گیرد و یا اینکه سهام خود را در بازار سرمایه می‌‌فروشد.

 

وی افزود: موضوع دیگر نوسانات نرخ ارز و عدم شفاف‌سازی فضای اقتصادی از سوی دولت و در راس آن وزارت امور اقتصادی و دارایی و بانک مرکزی بود. در مدت زمان نابسامانی نرخ ارز که علاوه بر ضرر و زیان‌های کلانی که بازار تولید دید، بازار صادرات کشور هم سود چندانی نبرد و اغلب تولیدکنندگان در خرید مواد اولیه به مشکل خوردند، چرا که قدرت خرید آن‌ها پایین‌تر از قیمت صعودی ارز بوده و از سوی دیگر تولید کالا با این افزایش قیمت ارز به صرفه نخواهد بود.

 

به گفته بذرپاش، مجموع این عوامل، افزایش هزینه‌های کارخانجات و بنگاه‌های تولید را به همراه داشت و به تبع مدیران صنایع مختلف در قدم اول ساده‌ترین راهی را که می‌توانند برای کاهش هزینه‌ها عملی سازند، تعدیل نیروی کار است؛ روشی که طی یک سال گذشته در اغلب ‌خطوط تولید به اجرا درآمده است.

 

وی در پایان گفت: چنان‌چه بخواهیم جمع‌بندی داشته باشیم از اینکه چرا وضعیت تولید و صنعت کشور به این‌جا رسیده است، باید عواملی را که در ارتباط مستقیم با یکدیگرند را مورد توجه قرار داد. موضوع نفت، تفکرات مدیران، مجوز و رانت و مسایل سیاسی را باید در نظر گرفت.

 

بذرپاش تاکید کرد: تا زمانی که در همه تصمیم‌گیری‌ها سیاست بر اقتصاد مقدم باشد، مشکلات فضای کسب و کار حل نمی‌شود. در واقع مشکل فضای کسب و کار زمانی حل می شود که مدیر حتی مدیر سیاسی، رفاه شهروندان را اولویت خود بداند. نگاه امروز جهان نیز کمتر سیاسی و نظامی و بیشتر اقتصادی است، یعنی کشورها به این نتیجه رسیده‌اند که هرچه در اقتصاد قوی‌تر باشند به دنبال آن در سیاست، امور نظامی، امنیت و امور اجتماعی هم قوی‌تر خواهند بود.